In april 2024 raakte ik voor het eerst klei met mijn handen aan. Oorspronkelijk was het gewoon een experiment. Ik wilde beter worden in tekenen, volumes en perspectief beter begrijpen… en ik dacht dat beeldhouwen me daarbij zou kunnen helpen. Wat ik niet had voorzien, is dat deze discipline me volledig zou meeslepen.
Ik ben begonnen met lessen aan La Ligne d’Horizon, een Brusselse school die ik had opgemerkt vanwege de indrukwekkende kwaliteit van het werk van de leerlingen. Hun niveau blies me omver en ik dacht: de lessen moeten wel van uitzonderlijke kwaliteit zijn.
Spoiler alert: ik had het bij het rechte eind! De pedagogie van Annabelle Hyvrier is even streng als zorgzaam. Ze moedigt iedereen aan om te groeien, om zijn of haar blik te verfijnen en met hoge verwachtingen te werken, maar altijd in een sfeer van luisterbereidheid. Dankzij haar ben ik veel sneller vooruitgegaan dan ik ooit had gedacht.
Ik, die zelden het geduld heb om een tekening af te maken, ontdekte tot mijn verbazing dat ik zonder moeite meer dan 50 uur kon besteden aan een sculptuurproject zonder me ook maar één moment te vervelen. Er zit iets meditatiefs in het beeldhouwen zelf. Werken met je handen, het materiaal vormen, de texturen voelen… het is een stille taal, een vorm van intimiteit tussen jezelf en het kunstwerk.
Ik vind dat de tastzin vaak wordt verwaarloosd. In onze samenleving wordt die zintuiglijke ervaring vaak naar de achtergrond geduwd. Beeldhouwkunst plaatst de tastzin opnieuw centraal in het proces. Je kijkt natuurlijk, maar je voelt ook. Je beleeft het materiaal. En dat verandert alles.
Net als in mijn schilderkunst is mijn sculpturaal werk sterk verbonden met het innerlijke zelf en de psychologische mechanismen. En met de dingen die we niet laten zien. Mijn sculpturen spreken over wat uit het onderbewuste opwelt, over het onzichtbare, de droom, de gedachten en emoties die ons doorkruisen.
Het eerste beeldhouwwerk dat ik bijna heb voltooid – het is momenteel bij de bronsgieterij om in brons gegoten te worden (ja, hoe cool is dat!) – is een dubbel gezicht.. Het ene is kalm, beheerst, bijna glad. Het andere is aan het schreeuwen. Dat contrast staat voor wat ik aan de buitenwereld toon en wat ik vanbinnen ervaar. : Mijn angsten, mijn zorgen, mijn woede. Het is een vorm van zelfportret — rauw en eerlijk, zonder opsmuk.
Mijn tweede beeldhouwwerk, dat nog in ontwikkeling is (het wordt na de zomer geglazuurd), toont een hoofd waaruit organische vormen omhoog rijzen., als vlammen of wortels. Het belichaamt dat constante stroom van gedachten, dromen, ideeën, herinneringen, maar ook angsten en donkerdere fragmenten. Het is een vruchtbare chaos, een ongrijpbare wervelwind die me – paradoxaal genoeg – tot rust brengt wanneer ik hem vormgeef.
Ik verkoop mijn sculpturen niet via mijn online winkel, en dat om een eenvoudige reden: ze zijn fragiel., vaak zwaar en vereisen speciale zorg bij het transport. Als een werk je aanspreekt, kun je me altijd rechtstreeks contacteren.. De verkoop van sculpturen gebeurt uitsluitend rechtstreeks, met persoonlijke opvolging.
Vandaag is beeldhouwkunst een nieuwe manier geworden om mijn emoties, mijn ervaringen en mijn artistieke obsessies uit te drukken. Het is een natuurlijke uitbreiding van mijn schilderwerk. Ik hou ervan om abstractie te vermengen met realistische elementen, om me te wagen aan het surrealisme, en vooral om werken te creëren die over de mens spreken – in al zijn complexiteit, zijn paradoxen en zijn stiltes.
Ik had nooit gedacht dat klei zo’n innerlijke speelruimte zou worden, en toch… ben ik nu diep gehecht geraakt aan deze praktijk. En ik heb nog volop ideeën in mijn hoofd.
Volg me op Instagram en blijf op de hoogte van al het laatste nieuws en de nieuwste collecties!
Elk schilderij is uniek, gecreëerd om emoties op te roepen en een persoonlijk verhaal te vertellen.
